Eduardo
‘A fenesta
E tengo na fenesta a pianterreno,
c’ affaccia int’ a na strada scanusciuta;
cu n’aria prufumata, e na veduta,
ca si t’affacce, nun t’ ‘a scuorde cchiú.
Si stongo ‘e buonumore, affacci’ a mmare,
e veto seme’ ‘o stesso bastimento
ca parte chip’ ‘e fede e sentimento,
e c’ ‘a bandiera d’ ‘a sincerità.
Parte sicuro, e nun arriva maje.
Quanno s’abbía, s’abbía c’ ‘o maistrale;
ma ncòccia sempe ‘o stesso tempurale,
‘o stesso maletiempo, e adda turnà!
Quanno senza speranza, e senz’ammore
m’affaccio e vec’ ‘o stesso bastimento,
nce mengo dinto ‘o core mio scuntento,
e c’ ‘o mare ntempesta dico: «Va ».
Quann’è bontiempo, ognuno è marenaro
e se vulesse mettere a temmone…
C’ ‘o mare ncalma, tutte songo buone
‘e purtà nu vapore a passià.
Miéttece a buord’ ‘o bene ch’ ‘e vuluto,
e tutt’ ‘o chianto amaro ch’è custato…
Nísciunu bastimento s’è affunnato
quanno ce’ ‘e miso a buordo ‘a Verità.
1947